کد مطلب:270715 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:136
برخورد مردم با حجت های بعد از رسول
اكنون كه جامعه حرمت شكنی كرده و چون بنی اسرائیل با جانشینان رسول خدا (صلی الله علیه وآله وسلم)چنین برخورد كرده و در صدد خاموشی نوری برآمدند كه رسول برای آن ها روشن كرده بود، تا در وادی حیرت نمانند و در ضلالت و گمراهی سرگردان نشوند، و یك صدا از حاكم و محكوم، خلیفه و رعیت فریاد برآوردند: ما آنان را كه از روی شفقت و دلسوزی زمینه هدایت ما را فراهم می سازند، دوست نداریم [1] .
(...وَنَصَحْتُ لُكُمْ وَلكِنْ لاتُحِبّوُنَ النّاصِحینَ) [2] .
این نفرت و بغض از خورشیدی كه آن ها را حیات و روشنایی می داد، باعث شد خورشید هدایت از بین چنین جامعه ای رخت بربندد. خواست خدا و سنت او بر این شد كه جامعه ای كه كفران نعمت نموده اند، در محرومیت و حرمان قرار گیرند و در ظلمتی فرو روند كه بهره ای از نور خدا نبرند. وامام هدایت و وصی رسالت بر ظلمت صبر كند و از این سیاهی هجرت نماید.
آیا برای این شبِ ظلمت، پایانی است و برای این تنگنا، گشایشی؟ آیا این شب ابدی است و دیگر انسان ها شاهد طلوع خورشید هدایت نخواهند بود؟ و صبر جلوداران هدایت و داعیان دین وانتظار آنان، سرمدی است؟ (اَلَیْسَ الصُّبْحُ بِقَرِیب؟) [3] .
این چنین نیست، بلكه از آن جا كه جهان هستی از آن خداوندی است كه حیّ و قیّوم و مقتدر و شاهد است، و در آن چه او را ناپسند آید و هماهنگ با سنت های حاكم نباشد، او را تغییر و تبدیل است [4] ، این شب دیجور را پایانی است. و این شب از صبح روشنی خبر می دهد كه دلِ این ظلمت شب را خواهد شكافت، و از خورشیدِ هدایت نشان دارد كه طلوعی دوباره خواهد داشت. این سنت خدا است كه هر چیزی به ضد خود راهبر است [5] ، و هر نقشه ضدِّ خدا، محكوم به شكست است:
(وَمَكَرُوا وَ مَكَرَ اللهُ وَ اللهُ خَیْرُ الْماكِرینَ) [6] .
«آن ها مكر ورزیدند، و خداوند نیز [در پاسخ آنها]مكر در میان آورد، و خداوند بهترین مكر انگیزان است».
این چنین نیست كه انسان، آزادِ مطلق باشد و اختیار امور را در دست داشته باشد، تا اگر حاكم شد، شب سیاه را بر جامعه حاكم كند، و راه را بر راهیان نور ببندد و تشعشع خورشید ولایت را محدود كند، و آن را در سحرگاهان به خون نشاند، و بتواند پایان تاریخ را رقم بزند، وآن را از آنِ خود بداند، زیرا خارج از خواست حاكم هستی، هرطرحی محكوم به شكست است و هرمنكری، مختوم به تغییر و تبدیل است، و هرشبی را صبح روشنی است. حجّت خدا با طلوع خود ظلمت ظلم و خشونت جور را درهم می شكند و قسط و عدل را برپا می دارد.
(...وَنَصَحْتُ لُكُمْ وَلكِنْ لاتُحِبّوُنَ النّاصِحینَ) [2] .
این نفرت و بغض از خورشیدی كه آن ها را حیات و روشنایی می داد، باعث شد خورشید هدایت از بین چنین جامعه ای رخت بربندد. خواست خدا و سنت او بر این شد كه جامعه ای كه كفران نعمت نموده اند، در محرومیت و حرمان قرار گیرند و در ظلمتی فرو روند كه بهره ای از نور خدا نبرند. وامام هدایت و وصی رسالت بر ظلمت صبر كند و از این سیاهی هجرت نماید.
آیا برای این شبِ ظلمت، پایانی است و برای این تنگنا، گشایشی؟ آیا این شب ابدی است و دیگر انسان ها شاهد طلوع خورشید هدایت نخواهند بود؟ و صبر جلوداران هدایت و داعیان دین وانتظار آنان، سرمدی است؟ (اَلَیْسَ الصُّبْحُ بِقَرِیب؟) [3] .
این چنین نیست، بلكه از آن جا كه جهان هستی از آن خداوندی است كه حیّ و قیّوم و مقتدر و شاهد است، و در آن چه او را ناپسند آید و هماهنگ با سنت های حاكم نباشد، او را تغییر و تبدیل است [4] ، این شب دیجور را پایانی است. و این شب از صبح روشنی خبر می دهد كه دلِ این ظلمت شب را خواهد شكافت، و از خورشیدِ هدایت نشان دارد كه طلوعی دوباره خواهد داشت. این سنت خدا است كه هر چیزی به ضد خود راهبر است [5] ، و هر نقشه ضدِّ خدا، محكوم به شكست است:
(وَمَكَرُوا وَ مَكَرَ اللهُ وَ اللهُ خَیْرُ الْماكِرینَ) [6] .
«آن ها مكر ورزیدند، و خداوند نیز [در پاسخ آنها]مكر در میان آورد، و خداوند بهترین مكر انگیزان است».
این چنین نیست كه انسان، آزادِ مطلق باشد و اختیار امور را در دست داشته باشد، تا اگر حاكم شد، شب سیاه را بر جامعه حاكم كند، و راه را بر راهیان نور ببندد و تشعشع خورشید ولایت را محدود كند، و آن را در سحرگاهان به خون نشاند، و بتواند پایان تاریخ را رقم بزند، وآن را از آنِ خود بداند، زیرا خارج از خواست حاكم هستی، هرطرحی محكوم به شكست است و هرمنكری، مختوم به تغییر و تبدیل است، و هرشبی را صبح روشنی است. حجّت خدا با طلوع خود ظلمت ظلم و خشونت جور را درهم می شكند و قسط و عدل را برپا می دارد.
[1] اشاره به آيه 79، سوره اعراف دارد كه حضرت صالح (عليه السلام) به قومش فرمود:...وخير شما را خواستم ولي شما خيرخواهان و نصيحت گران را دوست نداريد.
[2] اعراف: 79.
[3] هود، 81.
[4] دعاي مكارم الاخلاق، دعاي 20، صحيفه سجاديه: «و فيما انكرت تغيير».
[5] نهج البلاغه، خطبه 186.
[6] آل عمران، 54.